မိုဂါဒစ္ရွဴးသို႔တစ္ေခါက္ (ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆာင္းပါး)

ကြ်န္ေတာ္မိုဂါဒစ္ရွဴးကိုျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ မိုဂါဒစ္ရွဴးက ကြ်န္ေတာ္ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ပထမဦးဆံုးေရာက္ေရာက္ ခ်င္းတစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ၿမိဳ႕လံုးေနရာအႏွံ႔ေလွ်ာက္သြားၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။
မိုဂါဒစ္ရွဴးၿမိဳ႕က တစ္ခ်ိန္က အင္မတန္စည္ကားလွပတဲ့ၿမိဳ႕ပါ။ အိႏိၵယသမုဒၵရာနဲ႔ ထိစပ္ေနၿပီးေတာ့ သာယာတဲ့ရာသီဥတု၊ သဲျဖဴ ေဖြးေဖြးကမ္းေျခေတြနဲ႔ ေနခ်င္စဖြယ္ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပင္ကို နည္းနည္းကားေမာင္းထြက္သြားလိုက္ရင္ စိမ္းလန္းစုိေျပတဲ့၊ ပန္းေရာင္စံု အက္ဖ္ဂူရီ ဥယ်ာဥ္ကိုေရာက္ပါတယ္။ အခုေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ျပည္တြင္းစစ္ရဲ႕ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကိုပဲ ျမင္ေတြ႕ရမွာပါ။ လမ္းေတြလည္း ပ်က္ကုန္ၿပီ။ ထင္ရွား တဲ့အေဆာက္အဦေတြျဖစ္တဲ့ ပါလီမန္နဲ႔ အမ်ဳိးသားဇါတ္ရုံေတြဆိုတာလည္း လံုးဝပ်က္စီးလုနီးနီးျဖစ္ေနၿပီ။ က်ည္ဆံရာမရွိတဲ့၊ က်ည္မခတဲ့အေဆာက္အဦဆိုလို႔ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အယ္လ္ရွာဘက္ သူပုန္ေတြ ဆုတ္ခြာသြားတဲ့ေနရာေတြမွာဆို အဆိုးဆံုးပဲ။
စြန္႔ခြာထြက္ေျပးသြားၾကတဲ့လူေတြဆို ခုထိျပန္ေတာင္မလာႏိုင္ၾကေသးဘူး။

စစ္ပြဲက အျပင္ပန္းအေဆာက္အဦေတြ၊ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြကိုသာ မကဘူး။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားလူေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္ေတြကိုပါ ပ်က္စီး ေစခဲ့ပါတယ္။ လူေတြက ေသနတ္သံေတြနဲ႔ နားယဥ္ၿပီးေတာ့ အသံၾကားလိုက္ရင္ပဲ ဒါဘာေသနတ္သံဆိုတာကို ခြဲျခားသိေနၿပီ။ ဒါေလထဲကိုပစ္တာလား ၊ လူကိုပစ္တာလားလို႔ သူတို႔စဥ္းစားေနမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အာဖရိကသမဂၢၿငိမ္းခ်မ္းေရးစစ္တပ္က ပစ္လိုက္တာလား ဆိုတာ သူတို႔ေတြးေနမယ္။
ဥပမာအားျဖင့္ အစိုးရစစ္သားေတြက ေသနတ္ကို မိုးေပၚေထာင္ေဖါက္ၿပီးေတာ့ ပိတ္ဆို႔ေနတဲ့ယာဥ္ေၾကာေတြကို ရွင္းလင္းမယ္။ ဒါကိုခပ္ေဝးေဝးကၾကားရတဲ့ လူေတြက ဒါယာဥ္ေၾကာရွင္းေနတာ၊ အေရးမႀကီးပါဘူးဆိုတာ သူတို႔သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလလည္း အဲဒီလို ေသနတ္သံေတြဟာ လူကိုပစ္တဲ့၊ ေသေပ်ာက္မႈျဖစ္တဲ့ ေသနတ္သံလည္းျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

လူတုိင္းေရဒီယိုနားေထာင္ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေနရာေတြမွာ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ ဘယ္ေနရာေတြကို ေရွာင္ရွားရမယ္ဆိုတာ သိထား ဖို႔လိုတယ္။ ယူနီေဖါင္းဝတ္ လက္နက္ကိုင္ေတြအျပင္ အိမ္တိုင္းမွာ ေသနတ္ရွိတယ္။ တစ္ခုေကာင္းလာတာက ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာ တုိက္ပဲြေတြ သိပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္ကစစ္ေသြးႁကြျဖစ္ခဲ့ဖူးၿပီး ျပည္သူေတြကိုအၾကမ္းဖက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လက္နက္ကိုင္ ေတြက အခုအခါအစိုးရစစ္သားေတြျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ သူတို႔က စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့နဲ႔ အရင္ကအက်င့္ေတြ မေပ်ာက္ဘူး။
အစိုးရက သူတို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ေလ့က်င့္ေပး၊ စည္းကမ္းကလနားျပန္ခ်ေပးၿပီး လမ္းမေတြေပၚကေန ဖယ္ရွားေပးလိုက္ရင္ေတာ့ မိုဂါဒစ္ရွဴးမွာ ျပန္ၿပီးလံုၿခံဳလာႏိုင္မယ္။
မိုဂါဒစ္ရွဴးဟာ ဆိုမာလီႏိုင္ငံရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ၿပီး အႀကီးဆံုးၿမိဳ႕ေတာ္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ လံုၿခံဳမႈမရွိပဲနဲ႔ေတာ့ ဆိုမာလီယာႏိုင္ငံသား ေတြအားလံုးအတြက္ စံနစ္က်တဲ့ အစိုးရတစ္ရပ္ျဖစ္ထြန္းဖို႔ ခက္ခဲေနဦးမွာပါ။

ေဆာင္းပါးရွင္ Abdurahman Warsame ၏ Returning to Mogadishu ကိုဘာသာျပန္၍ေဖၚျပပါသည္။

Source: Al Jazeera

Posted in: ဘာသာျပန္ေဆာင္းပါး