တိဘက္ယဥ္ေက်းမႈကို တရုတ္က အႏၱရာယ္ေပးေနၿပီလား

အဲဒီေန႔နံနက္ခင္းကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မေမ့ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ကင္မရာသမားနဲ႔ႏွစ္ေယာက္သား တိဘက္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းက တိဘက္ဘုန္း ေတာ္ႀကီးေတြ ကြင္းျပင္ထဲမွာ ဘုရားရွိခိုးေနၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ရိုက္ကူးေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ တိဘက္ျမင္းစီးသမားတစ္အုပ္ႀကီး ရုတ္တရက္ေပၚလာတယ္ ။ သူတို႔ကိုမီဖို႔အတြက္ အနီးဆံုးအေပါက္ ကေနေျပးထြက္ၿပီး လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခုေရာက္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ထဲကို သူတို႔ကျမင္းေတြစီးၿပီးဆင္းခ်လာတာ ခင္ဗ်။



၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ေႏြဦးေပါက္ရာသီပါ။ အိုလံပစ္ပြဲႀကီးကို ဂုဏ္ယူ၀ံ့ႁကြား က်င္းပဖို႔ျပင္ဆင္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ တိဘက္ေတြ ဆႏၵျပၾကတဲ့ သမိုင္း၀င္ျဖစ္ရပ္ႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ကြက္တိ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္းတိဘက္ကိုေရာက္ ေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆႏၵျပပြဲေတြက လာဆာမွာစတင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဒသတစ္ခြင္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားပါတယ္။
တစ္ညလံုးသြားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘိုရာလို႔ေခၚတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကိုေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ကုန္းေတြၾကားထဲက ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးပါ။ တရုတ္ေတြက ဂန္ဆုျပည္နယ္လို႔ေခၚၿပီး တိဘက္ေတြကေတာ့ အမ္ခ်ဳိလို႔ေခၚပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀ကိုေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မယံုႏိုင္စရာျမင္ကြင္းတစ္ခုနဲ႔တိုးပါေတာ့တယ္။ ေယာက်ၤားေတြ၊ မိန္းမေတြ တိရစၧာသားေရေတြနဲ႔ တိဘက္ရိုးရာ၀တ္စံုေတြ၀တ္ၿပီး အခ်ဳိ႕ျမင္းေတြေပၚမွာ၊ အခ်ဳိ႕က ေျခက်င္ေလွ်ာက္ၿပီး တရုတ္ရဲ႕ဖိႏွိပ္ခံဘ၀ကေနလြတ္လပ္မႈအတြက္ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုေနၾကပါတယ္။ ရာေပါင္းမ်ား စြာ အစိုးရအေဆာက္အဦဆီကို ခ်ီတက္လာၾကတယ္။ ဤတြင္ တရုတ္လံုထိန္းမ်ား ေရာက္ရွိလာၿပီး အေျခအေနကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ေရာက္လာတာျဖစ္ေၾကာင္း ရြာသားေတြကို သူတို႔ကေျပာပါတယ္။ အဲဒီရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ဖမ္းမယ္၊ ရိုက္ႏွက္မယ္၊ ႏွိပ္စက္မယ္ ၊ ဘာသာေရးေလ့အထေတြကို တားျမစ္ပိတ္ပင္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တာပဲဆိုတာကို အတိတ္သင္ခန္းစာေတြအရ ရြာသားေတြလည္းနားလည္ၾကပါတယ္။

တရုတ္မွာက်င္းပမယ့္ အိုလံပစ္ပြဲအတြက္ တကမၻာလံုးက ဂရုစိုက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ခံလာခဲ့ရတာေတြကို ကမၻာကသိႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဟစ္ေအာ္ရမယ့္ အခ်ိန္ေကာင္းပဲလို႔ ဘိုရာက တိဘက္ေတြက ေျပာတယ္။
အိုလံပစ္ပြဲႀကီးကေတာ့ က်င္းပၿပီးသြားၿပီ။ ၂၀၀၈ ေႏြဦးကစၿပီး တိဘက္ေတြကို ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရးအရ အျပင္း ထန္ဆံုး ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈေတြလည္း ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေထာင္ေတြထဲေရာက္သြားတယ္။ ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာဟာ အတင္းအၾကပ္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ပညာေရးကို မသင္မေနရသင္ရတယ္။ သုတ္သင္သတ္ျဖတ္ခံ ရတဲ့ လူေပါင္းကေတာ့ စာရင္းမရွိအင္းမရွိ။

တိဘက္ေတြအေပၚ တရုတ္ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကေတာ့ လံုး၀အတင္းၾကပ္ဆံုးပါပဲ။ စစ္တပ္ကအၿမဲရွိတယ္။ ျပင္ပက ႏိုင္ငံ တကာသတင္းေထာက္ေတြက ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို မသိႏိုင္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္။


၂၀၀၈ ခုႏွစ္ကတည္းကစၿပီး တိဘက္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ရုန္းကန္မႈကို ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္အထင္ႀကီး ေလးစားမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာရွိတဲ့ အဆက္အသြယ္ေတြကေနတစ္ဆင့္ ကြ်န္ေတာ္သိရတာက တရုတ္ေတြက တိဘက္အေပၚထိန္း ခ်ဳပ္ထားကေန ေက်ာ္လြန္ၿပီး နီေပါလ္ကိုပါ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာေတြ အမွန္တကယ္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သိဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သြားေရာက္ေလ့လာဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးေတာ့ ဒီမွတ္တမ္းဗြီဒီယိုကို ဖန္တီးျဖစ္ပါတယ္။ http://english.aljazeera.net/programmes/aljazeeracorrespondent/2011/10/201110973044296566.html

ဒီႏွစ္ရဲ႕ဇြန္လမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သတင္းအဖြဲ႔ နီေပါလ္ႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ေတာ္ကက္မန္ဒူကို သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ တိဘက္ေတြရဲ႕ ဘာသာေရးအထြဋ္အျမတ္ေနရာတစ္ေနရာျဖစ္တဲ့ ဘိုဒါနားေစတီအနားက ေက်ာက္စရစ္ခဲ ခင္းထားတဲ့ လမ္းက်ဥ္းေလးေတြထဲကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ တရုတ္ေတြဟာ သူတို႔အာဏာစက္ကို နီေပါလ္ အေပၚဘယ္ေလာက္ထိျဖန္႔က်က္ထားသလဲဆိုတာ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္တုန္းက ျပည္ပေရာက္တိဘက္ေတြက တရုတ္အစိုးရကို ဆႏၵျပၾကၿပီးေနာက္ ၆ လေလာက္အၾကာမွာ တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္းမွာ ဆႏၵျပပြဲေတြေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၅၁ တြင္ တိဘက္ကို တရုတ္မွသိမ္းပိုက္ေသာအခါ တိဘက္၂၀,၀၀၀ ခန္႔နီေပါလ္သို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့ရသည္။)

ဆႏၵျပပြဲေတြက တရုတ္ကို အရွက္ရေစခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရုတ္အစိုးရကနီေပါလ္ေမာ္၀ါဒီ အစိုးရကိုဖိအားေပးဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဖိအားလည္းေပးခဲ့တယ္။ အခုဆို နီေပါမွာတိဘက္ေတြဆႏၵျပလို႔မရေတာ့ဘူး။ လူႏွစ္ေယာက္ထက္ ပိုၿပီးစုေ၀းမိရင္ေတာင္ ဥပေဒန႔ဲၿငိစြန္းပါတယ္။ ဒလိုင္းလားမားရဲ႕ ေမြးေန႔ပြဲအထိမ္းအမွတ္ေတြကိုလည္း လုပ္ခြင့္မရွိ ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ဓါတ္ပံုကို ဘူဒါေစတီမွာထားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေထာင္နန္းစံသြားရမယ္။
`ဒီလို ဥပေဒေတြေၾကာင့္ ကက္မန္ဒူကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခု လာရွာအေသးစားေလးလို႔နာမည္ေပးထား တယ္။´ လို႔ လူတစ္ေယာက္ကေျပာပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ျပႆနာတစ္ခုကေတာ့ နီေပါအစိုးရနဲ႔ တရုတ္အစိုးရၾကား သေဘာတူထားတဲ့ `လူႀကီးလူေကာင္းသေဘာတူညီခ်က္´ အရ နီေပါလ္ကို ေနာက္ထပ္ေရာက္လာတဲ့ တိဘက္ ေတြကို ကုလသမဂၢလူ႔အခြင့္အေရးမဟာမင္းႀကီးရုံးထံကို ပို႔ေဆာင္ေပးရတယ္။ ဒါ့အျပင္ ႏိုင္ငံတြင္း ၀င္ေရာက္လာတဲ့ တိဘက္ေတြကို နီေပါလ္ရဲေတြက အတင္းအဓမၼျပန္ေမာင္းထုတ္ၿပီး တရုတ္ျပည္ထဲကို ျပန္၀င္ေစတယ္။

တိဘက္ကိစၥမွာ တရုတ္နဲ႔ဒီလို ပူးေပါင္းတဲ့အတြက္ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ နီေပါလ္ကို တရုတ္ကလမ္းေတြ၊ ဆည္ေတြေဖာက္ဖို႔ ေငြေၾကးကူညီေပးတယ္။ ရဲေတြကိုသင္တန္းေပးဖို႔ ေဒၚလာသန္း ၂၀ ေလာက္ေထာက္ပံ့ခဲ့တယ္။ တစ္ခါတုန္းက ေမာ္၀ါဒီ သူပုန္ေတြကိုတိုက္ခုိက္ဖို႔ ျပည္သူ႔စစ္ေတြကိုတာ၀န္ေပးခဲ့ဖူးတ.ယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ေမာ္၀ါဒီေတြက အခုဆိုရင္အစိုးရမွာ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းအေနနဲ႔ပါ၀င္ေနၿပီ။ တရုတ္နဲ႔နီေပါလ္နယ္စပ္မွာ နီေပါလ္ရဲ ၁၀,၀၀၀ ေလာက္ေနရာခ်ထားတယ္။ နီေပါလ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဂ်ာလာနားခါနယ္လ္က ေျပာျပရာမွာ ဒီရဲေတြဟာ နီေပါလ္ေတြ ထြက္မေျပးႏိုင္ေအာင္၊ ဆူပူဆႏၵျပမႈေတြမျဖစ္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ အဓိကရည္ရြယ္ၿပီး ခ်ထားတာလုိ႔ ေျပာပါတယ္။

တရုတ္အတြက္ စိတ္ပူစရာအေၾကာင္းကလည္းရွိေနပါတယ္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားမွာ ဒလိုင္းလားမား တိဘက္ကေန အိႏၵိယကို ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္တဲ့အခ်ိန္မွာ မူစတန္လို႔ေခၚတဲ့ေနရာတစ္ခုမွာ တိဘက္ေတာ္လွန္ေရးအုပ္စုတစ္စု ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။ ေဒသခံေတြကေတာ့ အဲဒီေနရာကို `လို´ လို႔ေခၚၾကတယ္။ အခုနီေပါလ္နယ္ေျမထဲမွာပါ၀င္ သြားတဲ့ ေရွးေဟာင္းတိဘက္ နယ္ေျမတစ္ခုပါပဲ။ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္တန္းေပၚမွာတည္ရွိၿပီး နယ္ေျမၾကမ္းတမ္းခက္ခဲ လြန္းၿပီး လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းပါးတယ္။ အဲဒီေနရာကို ခရီးထြက္ဖို႔ဆိုရင္ အသြားေရာအျပန္ေရာ ျမင္းေတြကုိ ပဲအသံုးျပဳၿပီး သြားလာရတယ္။
တိဘက္ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြက မူစတန္ကို သူတို႔ရဲ႕အေျခစိုက္စခန္းအျဖစ္သတ္မွတ္ထားၿပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ကမ္ပါစစ္သည္ေတာ္ေတြလို႔ အမည္ေပးထားတယ္။ စီအိုင္ေအက အေထာက္အပံ့ေပးၿပီးေလ့က်င့္ေပးတယ္။ အဲဒီစခန္းကို အေျချပဳၿပီး တရုတ္စစ္တပ္ေတြကို လွ်ပ္တစ္ျပက္ ၀င္ေရာက္စီးနင္းတိုက္ခိုက္မႈေတြကို ေဆာင္ရြက္ ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားမွာ စီအိုင္ေအေထာက္ပံ့မႈေတြရပ္ဆိုင္းသြားတယ္။ ၁၉၇၄ မွာေတာ့ တရုတ္ အစိုးရရဲ႕ ေတာင္းဆုိမႈေၾကာင့္ နီေပါလ္က တပ္ရင္းတစ္ရင္းေစလႊတ္ၿပီးေတာ့ ကမ္ပါေတြကို လက္နက္ခ်ဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ေသြးေျမက်ရမွာေတြ မလိုလားတာေၾကာင့္ ဒလိုင္းလားမားက ကမ္ပါစစ္သည္ေတာ္ေတြကို လက္နက္ခ်လိုက္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။ အမ်ားစုကေတာ့လက္နက္ခ်လိုက္ၾကၿပီး လက္နက္ခ်အညံ့မခံလိုတဲ့ အခ်ဳိ႕စစ္သည္ေတာ္ေတြကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လည္ပင္းကိုဓါးနဲ႔လွီးၿပီးအဆံုးစီရင္လိုက္ၾကတယ္ ။ အခ်ဳိ႕လည္း ျမစ္ထဲခုန္ခ်ၿပီး အဆံုးစီရင္သြားၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ မူစတန္နဲ႔ အျခားဟိမ၀ႏၱာေတာင္တန္းေပၚက လူေတြကို တရုတ္အစိုးရက မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္လာၾကတယ္။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ တိဘက္နဲ႔ ကက္မန္ဒူမွာ ဆႏၵျပပြဲေတြျဖစ္ပြားၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း မူစတန္ဘုရင္ကို နီေပါလ္ကအစိုးရက တရား၀င္ဖယ္ရွားခ့ဲတယ္။

ဇြန္လမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မူစတန္ကိုျမင္းေတြစီးၿပီးခရီးထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ ခရီးကိုျဖတ္ၿပီး ငါးရက္ၾကာသြားရတယ္။ ေျမျပင္အေနအထားက ကမၻာေပၚမွာသြားေနတယ္လို႔ ေျပာတာထက္ လေပၚမွာသြားေန လို႔ေျပာလို႔ရေလာက္ေအာင္ကို ၾကမ္းတမ္းခက္ထေရာ္လွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သဘာ၀အရင္းအျမစ္ေတြနဲ႔ အလွေတြ ကေတာ့ အ့ံၾသကုန္ႏိုင္ဖြယ္ပဲဗ်ာ။ ၁၉၀၀ ခုႏွစ္မ်ားေလာက္က စြန္႔စားသြားလာခဲ့ၾကၿပီးနယ္ေျမသစ္ေတြကို ရွာေဖြၾက တဲ့လူေတြက မူစတန္ကို `ပုန္းေအာင္းေနတဲ့နယ္ေျမ´လို႔ နာမည္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ၁၄ ရာစုႏွစ္ကတည္းက က်င့္သံုး လာခဲ့တဲ့ တိဘက္ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈကို နဂိုမူလမပ်က္ဆက္လက္က်င့္သံုးတည္ရွိေနတာေတြ႕ရတယ္။


တရုတ္ရဲ႕ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္ တိဘက္ယဥ္ေက်းမႈေတြေပ်ာက္ကြယ္သြားရႏိုင္တဲ့ အႏၱရာယ္နဲ႔ရင္ဆိုင္ေနရၿပီး မူစတန္နဲ႔ အျခားဟိမ၀ႏၱာေဒသေတြက တိုင္းရင္းသားရိုးရာဓေလ့ေတြကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ ဒလိုင္းလားမားက တိုက္တြန္း ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔ေတာ့ အေတာ္ကို ခက္ခဲေနပါတယ္။ မူစတန္ကို ျဖတ္ၿပီးေတာ့ တရုတ္အစိုးရက လမ္းမၾကီးတစ္ခုေဖါက္လုပ္ဖို႔ စီစဥ္ေနတယ္။ အခုဆိုအဲဒီလမ္းမႀကီးက တရုတ္နယ္စပ္အထိၿပီးစီး ေနပါၿပီ။ အဲဒီလမ္းမႀကီးၿပီးစီးသြားရင္ေတာ့ အဲဒီေဒသကလူေတြရဲ႕ ေနထိုင္မႈပံုစံေတြ ထာ၀ရေျပာင္းလဲသြားေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးေတြေရာက္လာမယ္။ ေခတ္မီေနထိုင္မႈဘ၀ပံုစံေတြနဲ႔ အတူ အစိုးရရဲ႕ထိန္းခ်ဳပ္မႈကို ပိုၿပီးခံရ ေတာ့မယ္ဆိုတာ လူေတြသိထားၾကပါတယ္။

နီေပါလ္ရဲေတြအတြက္ တန္းလ်ားစခန္းေတြလည္း ေဆာက္လုပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ရွိပါတယ္။ တရုတ္ရဲေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ေတာ့နယ္စပ္ေဒသမွာ ကင္းလွည့္ေစာင့္ၾကပ္ၾကဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ မူစတန္ကလူေတြဟာ အရင္က အဲဒီနယ္စပ္ေဒသ တစ္ေလွ်ာက္မွာ သူတို႔ရဲ႕သိုးေတြ၊ ဆိတ္ေတြကို လြတ္လပ္စြာလႊတ္ထားၿပီး တိရစၧာန္ေက်ာင္းေလ့ရွိၾကတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ သံဆူးႀကိဳးစည္းရိုးက မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာရွည္လ်ားေအာင္ကန္႔လန္႔ျဖတ္ပိတ္ကာထားလိုက္ပါၿပီ။

မူစတန္ၿမဳိ႕ေတာ္ လိုမန္သန္းမွာေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈကိုဘယ္လိုထိန္းသိမ္းထားၾကမလဲ၊ တရုတ္ထိန္းခ်ဳပ္မႈကေန ဘယ္လိုရုန္းထြက္ႏိုင္မလဲ ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေတာ္ေလးေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ ရွဳံးနိမ့္သြားၿပီလို႔ ခံစားေနၾကရပါတယ္။ ေစ်းေတြထဲမွာလည္း ေရာင္းခ်စားေသာက္ေနၾကတဲ့ ပစၥည္း ေတြရဲ႕၉၀ရာခိုင္ႏႈန္းက တရုတ္ျဖစ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ တရုတ္ျပည္ကေနထြက္ေျပးၿပီးေရာက္ရွိေနၿပီး တိဘက္ဘာသာ စကားသင္ၾကားေပးေနတဲ့ သူေတြအတြက္လည္း အႏၱရာယ္ရွိႏိုင္တဲ့ အေနအထားျဖစ္ေနပါတယ္။ တရုတ္သူလွ်ဳိေတြ ေနရာတိုင္းမွာရွိၿပီးေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြလည္းပ်ံ႕ႏွံ႔ေနပါတယ္။

သူတို႔ကို နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ခြင့္မေပးေပမယ့္ နယ္စပ္အနီးကတရုတ္စစ္တပ္စခန္းက တရုတ္စစ္အရာရွိေတြကေတာ့ နယ္စပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး သြားသြားလာလာရွိၾကတယ္လို႔ ေဒသခံေတြကေျပာပါတယ္။ အရင္က မူစတန္ဘုရင္ႀကီး ကေတာ့ အခု အသက္ ၇၅ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ၿပီး ဘုရင္ရာထူးအာဏာအေဆာင္ေတာ့မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လူေတြ အတြက္ေတာ့ ရိုေသေလးစားဖြယ္အရွင္ျမတ္တစ္ပါးပါပဲ။ ဟိုတုန္းကလည္း နီေပါလ္နဲ႔ တရုတ္အစိုးရတို႔ရဲ႕ အၿငဳိၿငင္ ကိုခံရမွာစိုးတဲ့အတြက္ တိဘက္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕အယူအဆအေတြးအေခၚေတြကို လြတ္လပ္စြာထုတ္ေဖၚ ေျပာဆိုႏိုင္ခြင့္မရွိခဲ့ပါဘူး။ အသက္အရြယ္ရလာသည္ႏွင့္ အမွ် သူ႔အေနႏွင့္လည္း စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္သူနဲ႔သြားေတြ႕ေတာ့ လူေတြဟာ သူတို႔ပိုင္တဲ့သူတို႔ရဲ႕နယ္ေျမထဲမွာ မိမိတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈကို လြတ္လပ္စြာထုတ္ေဖၚေျပာဆိုခြင့္ရသင့္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ဇနီးကလည္း တိဘက္ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ မူစတန္အတြက္ေရာ နီေပါလ္အတြက္ပါ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြဆက္လက္ရရွိႏိုင္မလားဆိုတာေတာ့ အခုဆိုရင္ မေသခ်ာ ေတာ့ပါဘူး။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ သတင္းမွတ္တမ္းကိုျပဳစုဖို႔နဲ႔ အဖမ္းဆီးခံရမယ့္အေရးတို႔ကေနေရွာင္ရွားႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ဘိုရာကေနထြက္ခြါလာခဲ့ခ်ိန္မွာ ( ႏိုင္ငံတကာသတင္းသမားေတြကို အဲဒီေနရာမွာခြင့္မျပဳပါဘူး။) တရုတ္စစ္တပ္တစ္တပ္ ၿမိဳ႕ထဲကို၀င္လာတာကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။
သိမ္းပိုက္မယ္၊ ထိန္းခ်ဳပ္ထားမယ္ ။ ဒါေတြဟာ အစိုးရရဲ႕ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြပဲလို႔ တိဘက္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုေျပာျပပါတယ္။

Source: Al Jazeera

Al Jazeera Correspondent အစီအစဥ္မွ သတင္းေထာက္ Steve Chao ၏ Mustang Vs China: A losing battle? ေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

Posted in: အာရွပစိဖိတ္