ေသမင္းကို အံတုေနေသာ ကိုလံဘီယာေလယာဥ္မွဴးမ်ား

ဒီေလေၾကာင္းလိုင္း ကေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ အႏၱရာယ္အမ်ားဆံုး ေလေၾကာင္းလိုင္းတစ္ခုပါ။
အင္မတန္ ထူထပ္သိပ္သည္းလွတဲ့ အေမဇုန္ ေတာအုပ္ႀကီးကို ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ကမၻာႀကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနတဲ့ အထီးက်န္ ရြာငယ္ေလးေတြကို အစားအေသာက္ေတြ၊ ကုန္စည္ေတြ ဒီေလေၾကာင္းက ပို႔ေဆာင္ေပးေနပါတယ္။

ခရီးစဥ္ စတင္ရာ ေနရာကေတာ့ အန္ဒီယန္း ေကာ္ဒီလာရာ ေတာင္ေျခက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္တဲ့ ဗီလာဗစ္ ဆန္ဆီယို ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုက္ေရာက္မယ့္ ေနရာေတြကေတာ့ ေတာအုပ္တစ္ခြင္မွာ ဟိုဒီ တစ္ရြာစီ ပ်ံ႕က်ဲေနၿပီး ၿမိဳ႕ျပ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနတဲ့ အင္ဒီးယန္း ရြာငယ္ေလးေတြ ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ရြာကို ေလယာဥ္ဆိုက္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ ဆိုရင္ေတာ့ ရြာမွာ တကယ့္ပြဲေတာ္ႀကီး တစ္ခုလိုပဲ။ ရြာကိုတစ္လ ႏွစ္ႀကိမ္ေရာက္တယ္။ အသီးအႏွံေတြ၊ အိပ္ရာေတြ၊ ေခြးေတြ၊ ၾကက္ေတြကအစ တယ္လီေဗးရွင္း အထိပါတယ္။

ကိုလံဘီယာမွာေတာ့ DC3 ေလယာဥ္ေတြက ေက်းလက္ဘတ္စ္ကားေတြလိုပဲ။

ဘရာဇီးနဲ႔နယ္စပ္ အေမဇုန္ မိုးသစ္ေတာ အထက္ ကိုလံဘီယာေဝဟင္မွာ DC3 ေလယာဥ္အိုႀကီးတစ္စီး အပူပိုင္း မုန္တိုင္းတစ္ခုနဲ႔ မိေနပါၿပီ။ ျမင္ကြင္းက ဘာမွမျမင္ရေတာ့ဘူး။ ေရဒီယို ျပတ္သြားၿပီ။ ေလယာဥ္အမွတ္ ၃၀-၃၇ ကေတာ့ ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ ေတြ႔ေနပါၿပီ။ မုန္တိုင္းထဲကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔ အင္ဂ်င္ႏွစ္လံုးတပ္ ေလယာဥ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး အတည္ၿငိမ္ဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ကပၸတိန္ ရာအူးလ္ ႀကိဳးစား ထိန္းသိမ္းေနပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အႏၱရာယ္ အေပးႏိုင္ဆံုးက မုန္တိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အင္ဂ်င္ ခ်ဳိ႕ယြင္းျခင္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေအာက္ဘက္ မီတာ ၂,၀၀၀ မွာရွိေနတဲ့ အစိမ္းေရာင္ အေမဇုန္ ေတာႀကီးပါ။ အစိမ္းေရာင္ ငရဲျပည္လို႔  ေခၚလို႔ရပါတယ္။

အေမရိကန္က တကၠဆက္ျပည္နယ္ ႏွစ္ဆစာေလာက္ က်ယ္ဝန္းတဲ့ အင္မတန္ နက္ရွဳိင္းက်ယ္ဝန္းတဲ့ ေတာႀကီးထဲကို ေလယာဥ္တစ္ခုခု ျဖစ္လို႔မ်ား အေရးေပၚ ဆင္းသက္စရာ ေနရာမရွိပါဘူး။ ေလယာဥ္မွဴးေတြ အေၾကာက္ဆံုး အႏၱရာယ္ပါ။ တစ္စံုတစ္ခုမွားယြင္းၿပီ၊ ခ်ဳိ႕ယြင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ ေလယာဥ္ပ်က္က်ၿပီ။ အေရးေပၚ ဆင္းသက္ဖို႔ဆိုတာ လံုးဝမရွိ။

ေလယာဥ္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာလည္း အေမဇုန္ေတာအုပ္ထဲကို ပ်က္က် ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ဖူးပါၿပီ။ ေတာအုပ္က ဝါးၿမိဳပစ္လိုက္တာပါပဲ။

နတ္ေဒဝါ ေစာင့္ မ လို႔ပဲလား၊ ကပၸတိန္ ရာအူးလ္ရဲ႕ ကြ်မ္းက်င္မႈ ေၾကာင့္ပဲလား … ေတာ့ မသိဘူး။ ေလယာဥ္ကို မုန္တိုင္းနဲ႔ ကင္းလြတ္ရာဆီ ဦးလွည့္ ထြက္လာႏိုင္ခဲ့တယ္။ ခရီးသည္ေတြလည္း အင္ဒီယန္း ရြာငယ္ေလးျဖစ္တဲ့ အကာရီကြာရာကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ဆုိက္ေရာက္လာခဲ့တယ္။

ေလယာဥ္ေျပး လမ္းကို ျမင္ေနရပါၿပီ။ တစ္လမ္းေမာင္းပါ။ ထိန္းခ်ဳပ္ေရး ေမွ်ာ္စင္လည္း မရွိပါဘူး။ ေလယာဥ္ကြင္း အျပင္အဆင္ အရာအားလံုးက ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၂၀-၃၀ ခုႏွစ္မ်ားဆီက အတိုင္းပါပဲ။ အာရုံသိ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္ကန္မႈ၊ အေတြ႕အႀကံဳတို႔ ေပါင္းစပ္ၿပီး ေလယာဥ္ကို ဆင္းရပါတယ္။ ေျပးလမ္းက ေခ်ာ္ခြ်တ္ခြ်တ္နဲ႔ က်င္းေတြခ်ဳိင့္ေတြနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ တိုလည္း တိုတယ္။ ေလယာဥ္မွဴး အေနနဲ႔ ေျပးလမ္း အစကေနကို ေလယာဥ္ကို ဘီးခ်ႏိုင္မွ ျဖစ္မယ္။

အကာရီကြာရာ ရြာေလးမွာ လူတစ္ရာေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ အခုလို DC3 ေလယာဥ္သာ မရွိဘူးဆိုရင္ သူတို႔ဟာ လံုးဝ အဆက္ျပတ္ၿပီး စားစရာေတာင္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ အျခား ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းအေနနဲ႔ ျမစ္ေတာ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ကိုရွည္လ်ား ရွဳပ္ေထြးလြန္းၿပီး ဒီကိုေရာက္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီးယူရမယ္။

“ဒီေလယာဥ္သာ ဒီကိုမလာဘူးဆိုရင္ ဒီကလူေတြငတ္ေသကုန္လိမ့္မယ္” လို႔ ကာမာဂိုက ေျပာတယ္။

ေလယာဥ္ရပ္ ၿပီးသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ကပၸတိန္ရာအူးလ္ ၁၅ မိနစ္ထက္ ပိုမေနပါဘူး။ ပါလာတဲ့ ကုန္စည္ေတြလည္း ဒီအခ်ိန္အတြင္းမွာ ခ်ၿပီးပါၿပီ။ ၿပီးတာနဲ႔ ကေလးတစ္အုပ္ႀကီးကို ေရွာင္ကြင္းၿပီးေတာ့ ေလယာဥ္တက္ဖို႔ သူျပင္ပါတယ္။ ဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာ ညဘက္ဆို ရင္ေတာ့ သူမေမာင္းပါဘူး။
“ကေလးေတြကဗ်ာ … အႏၱရာယ္ကို မသိဘူး။ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းမွာ ေလွ်ာက္ေျပးေဆာ့ေနတာပဲ။ ေလယာဥ္ပတ္ပတ္ လည္မွာ သူတို႔ေတြ ဝုိင္းေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သတိႀကီးႀကီးနဲ႔ ေမာင္းရတယ္။” ကပၸတိန္ရာအူးလ္က ေျပာပါတယ္။

ဗီလာဗစ္ဆန္ဆီယို အျပန္ ခရီးက်ေတာ့လည္း တစ္ခါေတာအုပ္ကို ျဖတ္ပ်ံရျပန္ၿပီ။ ခရီးသည္ေတြကေတာ့ စိတ္မသက္မသာပါပဲ။
တကယ္လို႔ ပ်က္က်ခဲ့ရင္ေတာ့ အသက္ရွင္ဖို႔လမ္း အလြန္နည္းတယ္။ ေတာအုပ္ကိုႏွစ္နာရီၾကာ ျဖတ္ပ်ံၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဗီလာဗစ္ဆန္ဆီယိုကို ေတာင္ေျခမွာ လွမ္းျမင္ေနရပါၿပီ။

ကပၸတိန္ ရာအူးလ္ေမာင္းေနတဲ့ DC3 လို ေလယာဥ္မ်ဳိးေတြက တကယ့္ ဂႏၶဝင္ေတြပါ။ ေလထဲမွာ ပံ်သန္းေနေသးတဲ့ အဲဒီလို ေလယာဥ္မ်ဳိးေတြ အစီးတစ္ရာေလာက္ ရွိေနပါေသးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက စၿပီးေဆာက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးအစားေတြ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ စစ္ပြဲေတြ၊ အိုမင္းရင့္ေရာ္မႈေတြကို အံတုၿပီးက်န္ေနခဲ့တာ။
“စစ္အတြင္းကေတာ့ ပ်ံသန္းမႈ မွတ္တမ္းေတြ လုပ္မထားႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ခရီးသည္တင္ ေလယာဥ္အျဖစ္ စတင္ပ်ံသန္းေျပး ဆြဲေတာ့မွပဲ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ စၿပီးလုပ္ခဲ့ၾကတာ။ ကြ်န္ေတာ့္ အထင္ေတာ့ ဒီသံျပားေလးမွာ ေရးထားတဲ့ အတိုင္း ၁၉၆၂ လို႔ထင္ တာပဲ။” ကပၸတိန္ရာအူးလ္က ေလယာဥ္ ဝမ္းတြင္း ကိုယ္ထည္တစ္ေနရာက သံျပားေလးကို ျပၿပီးေျပာပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီေလယာဥ္ရဲ႕သက္တမ္းကို ကပၸတိန္ရာအူးလ္ ကိုယ္တိုင္မသိပါဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာမွလည္း ေရးထိုးထားျခင္း မရွိဘူး။ DC3 ေတြကေတာ့ သူတို႔သက္တမ္းနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ အေမဇုန္သစ္ေတာကို ျဖတ္သန္းပ်ံႏိုင္တဲ့ အမ်ဳိးအစားအ ခ်ဳိ႕ထဲက တစ္မ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။

ကိုလံဘီယာမွာေတာ့ ဒါမ်ဳိး အစင္း ၃၀ ရွိပါေသးတယ္။ ဗီလာဗစ္ဆန္ဆီယို မွာေတာ့ ေရွးေဟာင္းေလယာဥ္ေတြ ကမၻာေပၚမွာ အမ်ားဆံုးပါပဲ။ တစ္ဝက္ေလာက္က အၿမဲျပင္ေနရတယ္။ ဟိုေဆးက ေျမျပင္ေလယာဥ္ျပင္ဆင္ေရးအလုပ္ရုံမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ ဆက္ဒယ္လ္ကာ ေလေၾကာင္းပိုင္အမွတ္ ၁၁၄၉ ေလယာဥ္ကို ေလာေလာဆယ္ျပင္ဆင္ေနတယ္။ ေလယာဥ္စက္ျပင္ႏွစ္ဦးရွိတဲ့ တစ္စီးတည္းေသာ ေလယာဥ္ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၈ လတုန္းက ဒီေလယာဥ္ေပၚမွာပဲ သူလိုက္ပါသြားတဲ့ အခ်ိန္ေလယာဥ္က ဗီလာဗစ္ဆန္ဆီယိုကေန ၅ ကီလိုမီတာအကြာေလာက္မွာရွိတဲ့ စပါးခင္း ထဲအေရးေပၚဆင္းသက္ခဲ့ရတာနဲ႔ ႀကဳံခဲ့ရတယ္။
“ဘယ္ဘက္အင္ဂ်င္ စလင္ဒါက ဒုကၡေပးတာဗ်ာ။ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အင္ဂ်င္ရပ္သြားတယ္။ ကုန္ေတြနဲ႔ ခရီးသည္ ၁၅ ေယာက္ပါတယ္။ အေရးေပၚထြက္ေပါက္ကိုဖြင့္ၿပီးေတာ့ ကုန္ေတြကို ပစ္ခ်။ ေနာက္အင္ဂ်င္တစ္လံုးကိုေတာ့ ပိတ္ခ် ပစ္လိုက္တယ္။ ေလယာဥ္မွဴးက စပါးကြင္းထဲဆင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ဗ် ။”
“ကြ်န္ေတာ္တို႔ေျမျပင္ေပၚကို ေရွာေရွာရွဳရွဳေတာ့ေရာက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပန္ကာပ်က္စီးသြားတယ္။ ဘီးနဲ႔သူ႔ အထိုင္ေတြ ျပဳတ္ထြက္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာ့ မေသဘူးေပါ့ဗ်ာ။” ဟုိေဆးက သူ႔အေတြ႔အႀကံဳကိုေျပာျပပါတယ္။

အခု ျပင္ေနရတာလည္း ဒီအင္ဂ်င္ပဲ။
“အေမရိကန္မွာဆိုရင္ေတာ့ဗ်ာ … ပန္႔တစ္ခုေလာက္ပ်က္လည္း အင္ဂ်င္တစ္လံုးလံုး ျဖဳတ္လဲပစ္လိုက္တာပဲ။ ကိုလံဘီယာမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ျဖတ္လမ္းပဲ။ ဘယ္ေနရာပ်က္လဲ။ ပ်က္တဲ့ေနရာကိုလိုက္ျပင္တယ္။”

၁၁၄၉ ရဲ႕ကပၸတိန္ ဖာဟာဒိုကေတာ့ သူ႔ေလယာဥ္ပ်က္တာကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲေျပာတယ္။
“ပံုမွန္ျပင္ဆင္ထိန္းသိမ္းျခင္းနဲ႔ အင္ဂ်င္ကို အနည္းငယ္မွ် သျခင္း” လို႔ပဲ သူကေျပာတယ္။
“ဘာမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။” တဲ့။

ဒါေပမယ့္ ျပင္ဆင္ခ်ိန္က ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ပိုၾကာေနေတာ့ ခရီးသည္ေတြလည္း စိတ္ပ်က္လာၿပီ။ ငါးနာရီၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ မွာေတာ့ ခရီးစဥ္ဖ်က္သိမ္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။
“ျပႆနာက အၿမဲျဖစ္ေနတာပဲ။ တစ္ခုခုေတာ့ အၿမဲခ်ဳိ႕ယြင္းေနတာပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ကလည္း ဆက္ဒယ္ကာ ေလေၾကာင္းက ေလယာဥ္ ပန္ကာက်ဳိးေသးတယ္။ ဒါန႔ဲ လူေတြ အေမဇုံေတာႀကီးအလယ္မွာ တစ္ပတ္ေလာက္ေသာင္တင္ေန ေသးတယ္။” ခရီးသည္အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးက မေက်မနပ္နဲ႔ေျပာေနတာပါ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကပၸတိန္ရာအူးလ္နဲ႔ သူ႔တြဲဘက္ မာရီယာတို႔လည္း မုန္တိုင္းအေျခအေနေၾကာင့္ ေလယာဥ္ထြက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ေလယာဥ္မထြက္ရင္ ပိုက္ဆံမရဘူး။ ဒါကုမၸဏီရဲ႕သတ္မွတ္ခ်က္ပဲ။
“ေလယာဥ္မထြက္ရရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ပိုက္ဆံမရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေလထဲမွာေရာက္ေနေလေလ၊ ေကာင္းေလေလ ပဲ။ ဒီလိုေလယာဥ္မထြက္ႏိုင္တဲ့ အခါမ်ဳိး အလကားပဲ။ တစ္ျပားမွ မရဘူး။”ကပၸတိန္ရာအူးလ္ကေျပာပါတယ္။

သူကဆက္ၿပီးေတာ့ ကမၻာမွာ သာမန္ေလယာဥ္မွဴးေတြထက္ သူရတာကနည္းၿပီးေတာ့ တာဝန္ကေတာ့ ပိုႀကီးတယ္။ ေလယာဥ္ ထြက္ဖို႔ အားလံုးဝိုင္းၿပီးေတာ့ သူလည္းလုပ္ရတယ္၊ ခရီးသည္ရွာရတယ္။
“ခရီးစဥ္ေတြကေတာ့ ရွယ္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဘယ္ေန႔ထြက္မယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ထြက္မယ္ ဆိုတဲ့ပ်ံသန္းမႈအစီအစဥ္ဇယား မရွိဘူး။ ကုန္ရဖို႔၊ ခရီးသည္ရဖို႔ပဲလိုတယ္။ ျပည့္ရင္ထြက္။ ဒါပဲ။ ”

ရာသီဥတုက ခန္႔မွန္းရခက္ေနေပမယ့္ ကပၸတိန္ရာအူးလ္က ထြက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ မိုးရြာေနရင္ မိုးေရေတြက ဓါတ္ဆီတိုင္ကီ ထဲကို ဝင္သြားႏိုင္တယ္။ ဒါမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့ရင္ ပ်ံေနရင္းနဲ႔ ေလယာဥ္ရပ္သြားတတ္တယ္။



ေလယာဥ္မွဴးနဲ႔ ကုန္သည္ပြဲစား ပက္ဘလို တို႔ ေလယာဥ္ေပၚတင္မယ့္ ကုန္အတြက္ ေစ်းစကားေျပာေနၾကတယ္။ ပက္ဘလိုက ကုန္အေလးခ်ိန္ကို ညာေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကပၸတိန္ရာအူးလ္က ကုန္ေတြ ခ်ိန္တြယ္တာအေသအခ်ာလိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔ေလယာဥ္ေပၚကို ၁.၅ တန္ထက္ပိုၿပီးေတာ့မတင္ဘူး။
“ဒါ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ ျပႆနာေသးေသးေလးကေတာင္ ေလယာဥ္ကို ပ်က္က်သြားေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္။”
“ဒါေၾကာင့္ကုန္အေလးခ်ိန္ကုိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေသခ်ာၾကည့္ရတယ္။ တစ္ခုခုခြ်တ္ယြင္းသြားရင္ အေလးခ်ိန္ပိုေနတဲ့ကုန္ ေတြကိုကြ်န္ေတာ္တို႔ ပစ္ခ်ရတယ္။ ဒါမွေလယာဥ္က လိုရာကိုဆက္ပ်ံလို႔ရမယ္။”

ေလယာဥ္ဆီကိုလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုးေလွ်ာ့ထားရတယ္။ ဆီအမ်ားႀကီးထည့္ထားရင္ အရမ္းေလးေနမယ္။ ဆီနည္းသြားရင္ လည္း ဆီျပတ္ၿပီး အေမဇုန္ထဲကို ပ်က္က်သြားမယ္။
ေနာက္ထပ္ပ်ံသန္းရမယ့္ ေနရာတစ္ခုကေတာ့ ဗီလာဗစ္ဆန္ဆီယိုကေန တစ္နာရီခြဲေလာက္သြားရမယ့္ မီရာဖလိုရက္စ္ ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးပါ။ ကိုလံဘီယာေတာအုပ္ အလယ္က ၿမိဳ႕ငယ္ေလးျဖစ္ပါတယ္။
အခုေတာ့ အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးက (Revolutionary Armed Forced of Colombia – FARC) လို႔ေခၚတဲ့ ကိုကင္းေမွာင္ခိုကုန္ကူးတဲ့ သူပုန္ေတြရဲ႕ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ေရာက္သြားပါၿပီ။

ဗီလာဗစ္ဆန္ဆီယုိ မွာရွိတဲ့ ဆက္ဒယ္ကာေလယာဥ္ျပင္ရုံထဲမွာေတာ့ အမွတ္ ၁၁၄၉ ကိုျပင္ၿပီးသြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အင္ဂ်င္ကို ေတာင္ပံမွာျပန္လည္တပ္ဆင္ဖို႔က နည္းနည္းခက္ခဲတဲ့ အပိုင္းျဖစ္ေနျပန္တယ္။
ကပၸတိန္ ဖာဟာဒိုက ေလယာဥ္ကို စမ္းသပ္ေမာင္းနွင္ပါလိမ့္မယ္။ DC3 ေလယာဥ္ေတြကို သူေမာင္းႏွင္လာတာ ၇ ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ ဒီေလယာဥ္ေတြအေၾကာင္းသူေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၈ လတုန္းက လယ္ကြင္းထဲကို ပ်က္က်တုန္းက သူလည္းပါတာေပါ့။ အခုျပင္ဆင္ၿပီးသြားတဲ့ေလယာဥ္ကို မတက္ခင္ သူအေသအခ်ာစစ္ေဆးၾကည့္ရွဳေနပါတယ္။

ဘယ္ဘက္ျခမ္း အင္ဂ်င္ကို အားလံုးက သတိထားၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ ရုတ္တရက္ ညာဘက္အင္ဂ်င္က ရပ္သြားပါတယ္။ ေလယာဥ္ထဲကလူေတြနည္းနည္းေတာ့ တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ျဖစ္သြားေပမယ့္ အင္ဂ်င္တစ္လံုးတည္းနဲ႔ပဲ ဆက္လက္ပ်ံေနပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေလယာဥ္မွဴးက ေျမျပင္ကို ဆင္းဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
“ကြ်န္ေတာ္ ဆီပရက္ရွာကို စစ္ေဆးေနတာပါ။ ေကာင္းပါတယ္။ နည္းနည္းေတာ့က်ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပင္လို႔ရပါတယ္။” ကပၸတိန္ ဖဟာဒိုကေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလယာဥ္ကို တစ္ခါေလေပၚေမာင္းတက္သြားျပန္ပါတယ္။

ဗီလာဗစ္ဆန္ဆီယိုမွာ ကပၸတိန္ရာအူးလ္နဲ႔ သူ႔အဖြဲ႔သားေတြ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ခရီးစဥ္အတြက္ အေသအခ်ာျပင္ဆင္ေနၾကပါ တယ္။ မုန္တိုင္းလည္း စဲသြားပါၿပီ။ ေလယာဥ္မွဴးကေတာ့ သိပ္ၿပီးၾကည္ၾကည္လင္လင္မရွိလွဘူး။ ကိုလံဘီယာမွာ အဆိုးဝါးဆံုးနဲ႔ အႏၱရာယ္အမ်ားဆံုး ေျပးလမ္းမွာသူဆင္းသက္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒါသူ႔အတြက္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ဆင္းရမွာ။
“အစစအရာရာ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမွာ။ ေျမျပင္မွာ ဘယ္ေနရာကို ဘီးခ်မလဲဆိုတာ အတိအက်သိရမယ္။”
“တစ္ခုခုမွားယြင္းသြားလို႔ကေတာ့ ပ်က္က်ရင္က်၊ မက်ရင္ ေျပးလမ္းအျပင္ဘက္ကို လည္ထြက္သြားမယ္။ ေျပးလမ္းတစ္ဘက္မွာ ေခ်ာက္ႀကီးရွိတယ္။” ကပၸတိန္ရာအူးလ္က စိတ္မသက္မသာျဖင့္ေျပာျပသည္။

ေျပးလမ္းအဆံုးက ေခ်ာက္က ၈၀ မီတာ အနက္ရွိပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာတင္သြားရမွာက မီးေလာင္ေပါက္ကြဲလြယ္တဲ့ ေလာင္စာဆီ လီတာ ၁,၈၀၀။ မီးပြားေလးတစ္ခ်က္၊ ေရွာ့ေလးတစ္ခ်က္ဝင္တာနဲ႔ အားလံုးေပါက္ကြဲသြားမယ္။
“တကယ္ေသြးပ်က္စရာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ေျမျပင္ကို ဆင္းတဲ့ အခါမ်ဳိးေတြမွာေပါ့။ ကြ်န္မတို႔ ေျပးလမ္းအျပင္ဘက္ထြက္ သြားၿပီး ဘရိတ္ကို ဆြဲထားတယ္။ ဘယ္ညာေလွ်ာထြက္ေနတယ္။ ေလယာဥ္ကဆက္သြားေနတုန္း။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မတို႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။” ကပၸတိန္ရာအူးလ္၏ တြဲဘက္ မာရီယာကေျပာျပသည္။

ဒါေပမယ့္ အေသအခ်ာ ေျပာလို႔ရတာကေတာ့ ကိုလံဘီယာ ေရွးေဟာင္း DC3 ေလယာဥ္ပ်ံ ၾကီးေတြကို ေမာင္းေနရတဲ့ ေလယာဥ္မွဴး ေတြကေတာ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္အထိ ဆက္ေမာင္းေနရ ဦးမွာပါ။

Source: Al Jazeera (Risking it all)

Posted in: သတင္းေဆာင္းပါး